Mijn reflectie op het afgelopen jaar

Vandaag ben ik jarig. Geen feestje, maar een lockdown en een avondklok. Een goed moment om stil te staan bij de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Wat heb ik geleerd? En wat wil ik meenemen naar het komende jaar?

Januari 2020. Ik kijk naar mijn lange to-do lijst. Ik ben blij met wat ik kan afvinken. Op de automatische piloot rijd ik van mijn werk naar de volgende afspraak. Later die dag manoeuvreer ik mezelf door een overvolle winkelstraat op zoek naar geschikte cadeautjes voor alle feestjes die gepland staan. Ik denk aan het klassenuitje, de vergaderingen, borrels, lunchafspraken, sportactiviteiten op school en de zwemles van mijn kleuter. Teveel taken en activiteiten. De dagen te kort.

Het hoort er allemaal bij. Gewoon doorgaan. Diep van binnen vraag ik me af of ik de enige ben die het allemaal een beetje ‘too much’ vindt. En waarom ik niet in staat blijk te zijn om te stoppen met rennen. De enige uitweg lijkt op dat moment een verhuizing naar een onbewoond eiland. Samen met mijn gezin. Ver weg van alle verplichtingen.

En dan is daar corona. Het trapt hard op de rem. De wereld staat stil. Landen gaan op slot. Restaurants, winkels en scholen sluiten. Beelden van overvolle ziekenhuizen. Onwerkelijk en beangstigend. Ik ren nog snel even naar de supermarkt voor een extra pak toiletpapier (ja, ik geef het toe).

Maar door de crisis heen, gloort er hoop. Hoop op een rustiger leven. Mijn to-do lijst wordt in rap tempo korter. Het planbord blijft leeg. Ik hoef niet meer te denken aan de bieb- en gymdagen van mijn kinderen. Of aan de verkleeddagen, wieltjesdagen, pyjama-met-knuffel dagen, pyjama-zonder-knuffel dagen, tosti-dagen (je leest het goed), modderdagen, gamedagen en, alsof het allemaal nog niet anders genoeg is, de lekker-anders dagen op school. Ik hoef het allemaal niet meer te onthouden. De dagen vullen zich met rust en stilte. Activiteiten buitenshuis beperken zich tot lange wandelingen, fietstochten en ‘rondvaarten’ in ons bootje. En ik besef dat ik ineens op mijn lang gedroomde eiland zit. In onze heerlijke tuin aan het water.

De lockdown gaat me goed af. Ik geniet van het thuis zijn. Van het werken in mijn thuiskantoor. Van meer tijd en aandacht voor mijn gezin. En meer tijd voor mezelf. Om me heen zie ik mensen worstelen met de coronamaatregelen. Ik luister, toon begrip en ik troost. Ik begrijp dat dit voor heel veel mensen een hele zware tijd is van verdriet, eenzaamheid en verlies. Maar stiekem haal ik opgelucht adem. De anderhalvemetersamenleving vind ik wel even ok. Ik heb geen last van een lockdown-dip en die coronakilo’s kan ik ook wel hebben.

In de stilte herontdek ik mezelf, mijn liefde voor het schrijven en de energie die ik daarvan krijg. Hoe ik kan genieten van lange wandelingen. Struinend over onontdekte paadjes. En nu, na bijna een jaar van intelligente en strenge lockdowns, ben ik klaar voor het ‘nieuwe normaal’. Ik heb weer zin in een feestje, op zijn tijd dan. Zo nu en dan een etentje of een lunch op het terras? Ik schuif zeker aan. Zelfs een tosti-dag kan ik aan (indien op tijd gecommuniceerd). Maar met af en toe een lege agenda en ruimte om adem te halen. Is het naïef om te denken dat er een ‘nieuw normaal’ gaat komen? Misschien. Maar ik heb zeker geleerd van deze crisis: trouw blijven aan mezelf. En ik besef dat ik me vandaag misschien wel jariger voel dan ooit.